Cebeon heeft een evaluatie verricht van het niet-gebruik van de (specifiek op hen gerichte) bijzondere bijstand door mensen met een chronische ziekte of handicap. Aan het gemeentefonds waren hiervoor extra middelen (‘beleidsintensivering’) toegevoegd. Het onderzoek heeft zich gericht op de vraag hoe gemeenten de doelgroep vaststellen en bereiken inzake terugdringing van het niet-gebruik. Nagegaan is welke specifieke maatregelen door gemeenten zijn genomen om het niet-gebruik van deze voorzieningen tegen te gaan en op welke wijze het beleid door gemeenten geïntensiveerd is.

De afbakening van de doelgroep blijkt per gemeente te verschillen en meestal te gebeuren aan de hand van een combinatie van ziekte- en inkomenscriteria. Specifiek, categoriaal beleid werd door een kwart van de gemeenten (vooral grote gemeenten) gevoerd, terwijl 40% van de gemeenten bezig was met het ontwikkelen van beleid. Ruim een derde van de gemeenten heeft zelf geen inzicht in de omvang van doelgroep, onder andere door het ontbreken van een eenduidige definitie en registratie. Bijna geen enkele gemeente had inzicht in de mate waarin de doelgroep gebruik maakt van de bijzondere bijstand noch in de mate van niet-gebruik.
Over het effect van de beleidsintensivering door het rijk kon de helft van de gemeenten nog geen oordeel geven. Een derde van de gemeenten verwachtte een toename van het bereik, maar het onderzoek vond te vroeg plaats om al daadwerkelijk effect te kunnen meten.

Expliciete maatregelen om het niet-gebruik terug te dringen werden door 40 % van de gemeenten genomen, terwijl nog eens ruim een derde bezig was maatregelen in te voeren. Hiervoor wordt een groot aantal instrumenten ingezet, variërend van publicaties in huis-aan-huisbladen en op internet tot persoonlijke contacten. Voorts worden bestandskoppelingen uitgevoerd om mensen gericht te benaderen en wordt gebruikt gemaakt van intermediairs (bijvoorbeeld patiëntenverenigingen).